Potonji ugledni književnik i predsednik države, otac nacije, dolazio je u malu hercegovačku kasabu 1949. i 1950. po partijskom zadatku koji je bio najstrože čuvana tajna. Noćima je razgovarao sa suprugom Milana Gorkića, prethodnika Josipa Broza Tita na mestu generalnog sekretara KPJ.
Zbog muževljevih „greha“, ona je bila štićenica ženskog zatvora: danju je nosila kamenje za zidanje Opštinskog komiteta KPJ i osnovne škole sa razrušenog austrougarskog utvrđenja, a noću - sva izlomljena i sluđena pričala je o Gorkićevim „moskovskim danima“, koji je do ubistva u zloglasnoj Lubjanki 1. novembra 1937. pod optužbom da je „trockista“ bio velika komunistička zverka. Tada mladi partijac iz Beograda i pisac u zaletu, hteo je da izvuče sve, do najtrivijalnijih tračeva koji su se prepričavali po sobama i hodnicima hotela „Luks“ u Moskvi. Po nalogu Josipa Broza lično, jer bejahu to godine u kojima je Staljin bio tako daleko, a opet smrtno blizu. Zlobnici su posle pričali da su piščeva najbolja dela istekla iz suza slomljene žene. A Gorkićeva voljena, Nemica Berta Glen, verovatno bi tek briznula u plač da je čula rečenicu jednog drugog književnika, nobelovca koji je posle puta po Hercegovini zapisao: „Ako je Bog želeo igde stvoriti svet, onda ga je stvorio u Stocu.“

Pisac na partijskom zadatku možda nije znao da je tu negde u blizini kuća u kojoj je svoj prvi glas pustio jedan od najvernijih životnih saputnika Josifa Viserjonoviča. General NKVD-a Mustafa Golubić, rođeni Stočanin, kojeg će nemački Gestapo, pošto ga je potkazao Titov saradnik Ivan Stevo Karajičić, streljati 11. juna 1941. u beogradskom Pionirskom parku (u stolici jer od batina nije mogao da stoji), bio je organizator atentata na glavnog Staljinovog rivala Lava Trockog 1936. u Meksiku. Jedan od prvih zadataka Crvene armije 1944. u oslobođenom Beogradu bila je ekshumacija Golubićevog tela koje je preneto u Moskvu i sahranjeno uz najviše počasti. Golubić je proglašen herojem SSSR-a. Opet zlobnici pričali su da je Golubić, pripadnik četničkih odreda u balkanskim ratovima, srpski dobrovoljac koji je prešao Albaniju i kojeg je Aleksandar Karađorđević odlikovao Obilićevim ordenom za hrabrost, postao Staljinov intimus, osim zbog vernosti i predanosti revoluciji, i zbog ljubavi prema votki. Govorilo se da je Josif pušio hercegovačku „škiju“, najkvalitetniji duvan na svetu koji raste u poljima oko Stoca, a koji mu je donosio Golubić iako je ovaj poslednji put viđen u rodnom mestu 1912, pet godina pre nego što će se tamo roditi veliki pesnik Mak Dizdar, čiju su Bregavu proslavili Indeksi onom čuvenom „Ima jedna rijeka, široka je, duboka je...“